‘Ik begin weer te leven in plaats van overleven’
AlgemeenREGIO - Het is begin maart 2020 als Ine en haar dochter besluiten om een weekje te gaan skiën. Corona kwam wel dichterbij maar hun vakantiebestemming was veilig. Dachten ze. Meer dan een jaar later kampt Ine nog steeds met de gevolgen van long-COVID. “Boos en machteloos voelde ik me. dat het míj overkwam terwijl ik altijd zo voorzichtig ben. Uiteindelijk heb ik daar hulp bij geaccepteerd.”
Als één van de eersten meldde Ine zich ziek bij haar werkgever. Ze werkt al 14 jaar bij Máxima MC, op de afdeling TransMáx, die de samenwerking tussen de medisch specialisten en de huisartsen in de regio ondersteunt: “Ik was ontzettend moe en benauwd. Vanwege mijn achtergrond met longproblemen, nam ik contact op met mijn huisarts. Hij plande diezelfde middag nog een afspraak voor me in op zijn coronaspreekuur. Al mijn waardes bleken nog acceptabel. Testen was niet nodig maar alle verschijnselen wezen op corona. Zijn advies was dan ook rust houden en uitzieken. Pas in augustus is met een antistoffentest aangetoond dat ik corona had doorgemaakt.”
Intussen werkt Ine hard om weer aan het werk te kunnen: “Ik wil zo graag weer werken. Ik mis de reuring. Mijn wereldje is nu zo klein. In het begin werd ik gestimuleerd om meer te doen om te herstellen. En daar deed ik alles aan: eerst ging ik zelf aan de slag met Chi Neng Qigong oefeningen, ademhalingsfysio en ik ging naar een acupuncturist en een orthomoleculaire voedingsconsulent. Toen dat onvoldoende bleek, heeft mijn longarts me doorverwezen naar het covid-revalidatieprogramma van MMC. Dat was een verademing: ik hoefde het niet meer alleen te doen. De diëtist, ergotherapeut, fysiotherapeut en uiteindelijk de medisch psycholoog werden ingezet om me verder te helpen in mijn herstelproces.”
Hulp
Niet alleen de artsen, ook Ine zelf heeft inmiddels veel geleerd over long-covid en over zichzelf: “Ik ben een type dat altijd alles zelf wil doen en het moeilijk vind om hulp te vragen. Ik heb de hele medische molen doorlopen behalve de ondersteuning bij de psychische verwerking. Ik heb mezelf en mijn hulpverleners lange tijd voorgehouden dat ik dat niet nodig had. Totdat mijn casemanager zei: “Ien, doe het nu maar; je hebt nu de kans.”
‘Dat ik pas in het eerste level zat, was confronterend’
“Mijn medisch psycholoog heeft de verschillende levels voor me geschetst. In het eerste level, ben je aan het overleven: het enige dat je kunt is voldoen aan je algemene dagelijkse levensverrichtingen zoals zelf opstaan, eten, je medicijnen nemen. Zit je in het tweede level, dan kun je ook voor je gezin zorgen. Pas in het derde level kun je daarnaast ook nog werken. Het was een eye-opener voor mij dat ik pas in het eerste level zat. Dat was confronterend. Ik kreeg een spiegel voorgehouden en moest accepteren dat ik eerst zelf moest herstellen en dat andere dingen even niet belangrijk waren.”
Zelf aan de slag
Naast gesprekken met een psycholoog, kon Ine ook zelf thuis aan de slag met een digitaal hulpsysteem. “Dat was een mooie aanvulling op de gesprekken. In mijn eigen tijd en tempo ben ik aan het werk gegaan met allerlei modules speciaal voor coronapatiënten. Daar zat een goede opbouw in. De duidelijke uitleg van de diverse fysieke en cognitieve klachten zoals brainfog bracht mij een stuk herkenning. Ik heb veel inzicht gekregen in mijn eigen situatie en hoe ik daar mee omga. Hoe moeilijk het is om van een heel actief persoon te veranderen in iemand die even pas op de plaats moet maken. Ik leerde ook om met mijn angst om te gaan. ’s Nachts was ik vaak heel bang dat ik zou stikken. De module om daarmee om te gaan, heb ik vaak aangeklikt.”
‘Toen pas drong tot me door hoe verdrietig ik me voelde’
“Een van de meest indrukwekkende opdrachten was het schrijven van een brief aan mezelf. Toen pas drong het tot me door hoe verdrietig ik me voelde door de situatie waar ik in terecht was gekomen. Als een dief in de nacht heeft corona me beroofd van het leven dat ik gewend was. Ik voelde me machteloos maar ook schuldig dat dit me was overkomen. Het is indrukwekkend en confronterend om dat zwart op wit te zien. Het heeft me geholpen in het verwerkingsproces; om te leren stil te staan in plaats van vooruit te willen blijven hollen. Ik begin nu weer te leven in plaats van te overleven.”
Inmiddels is Ine een paar uur per week aan het werk: “Het doet me goed dat zo veel collega’s warme belangstelling tonen. Dat is heel waardevol. Ik realiseer me wel dat ik nog een lange weg heb te gaan. Je hoort vaak mensen zeggen dat ze twee stappen vooruit zetten en dan weer een stap terug. Nou, reken bij long-covid maar op 1.000 stappen.”