De laatste column van Maartje: ‘Afscheid’ bij de tandarts

Niets zo fijn als een vakantie om even orde op zaken te stellen in het leven. Sommigen kijken er snakkend naar uit om bij te tanken, sommigen weten al dat ze erna de scheiding gaan aanvragen. Vroeger was ik een fervent reiziger, niets zo heerlijk als op vakantie gaan en nieuwe dingen zien en beleven.

Maar de afgelopen jaren is mijn leven nogal veranderd en ik heb (vrijwillig) een beetje reisvrijheid ingeleverd. Wat minder op vakantie en wat meer thuis, maar nog altijd genieten rundumhause. Ik heb echter rond de feestdagen voor het eerst een vakantie meegemaakt waarin ik niet meteen heb kunnen afschakelen. Blijkbaar kan ook ik te veel hooi op mijn vork nemen, wie had dat gedacht? En dus moet ik luisteren naar de waarschuwingssignalen en gaan schrappen in mijn takenpakket, waaronder deze column.

Ik had nog willen schrijven over de plannen voor 2023. Of over prachtig nieuwe 3D technieken. Over pockets en bacteriën. Over eerste tandjes. Of over de ‘dame’ die me recent een vies vuil (vul een ziekte in die je niemand toewenst) wijf. Nee mevrouw, huisdieren zijn niet welkom bij de tandarts, iets met hygiëne…

Maar het blijkt dat het runnen van een groeiend bedrijf, 4 dagen patiënten helpen, 1 dag administratie, 2 uur reistijd per dag, een opleiding, constante vernieuwingen, een geweldige baby en een soort van sociaal leven toch te veel is gebleken.
Natuurlijk wist ik van tevoren dat het heftig zou worden, maar ja, niemand kan je voorbereiden op het (prachtig mooie) ouderschap. Toen een patiënt vroeg of ik al bezig was met mijn volgende column, gaf ik aan dat het misschien mijn laatste zou worden. Hij vond dat erg jammer en vroeg hoe lang ik ermee bezig was iedere maand. Ik zei ‘als ik een goed idee heb ongeveer een uur’. Zijn reactie: ‘Oooo, dat valt toch wel mee??’

Dat kan ik bij álle dingen zeggen die ik leuk en interessant vind om te doen. Maar 2023 wordt het jaar van prioriteiten, zodat ik me niet langer drie slagen in de rondte werk. Wie weet kan ik mijn column nog eens oppakken, maar voor nu besteed ik liever ieder vrij uur met een schaterlachende zoon in m’n armen. Alla prossima volta, hoop ik.

Maartje Borghuis