Column Maartje Borghuis: ‘Christmasblues’ bij de tandarts

En ineens is het december. Het jaar komt alweer langzaam ten einde en de melancholiek duikt wel eens op. Hoe is dit jaar geweest en hoe zal komend jaar gaan zijn.. Ik ben over het algemeen positief ingesteld en de grote problemen des werelds laat ik wat van me afglijden, op 99 procent heb ik toch geen invloed.

Deze week werd ik wel onaangenaam verrast op Facebook, dat afglijden is (gelukkig) niet gelukt. Ik heb 15 jaar lang vrijwilligerswerk gedaan, ook internationaal en ik heb daarom nog altijd een Facebookpagina. Het is de makkelijkste manier om in contact te blijven met al die mensen over de hele wereld waarmee je iets bijzonders deelt. Zo ook met Lynne uit Schotland, die ik nu ongeveer 10 jaar ken. Altijd vrolijk, optimistisch, hulpvaardig. In maart 2021 begon ze te schrijven over haar gezondheid. Ze had binnen een week na het ontstaan van wat klachten de diagnose lymfoom gekregen, een soort kanker in de lymfeklieren. Ze ging volle bak de chemo in, vierde tussendoor haar 30e verjaardag, verloor haar haar en bleef lachen. Eind augustus was ze in remissie en erg optimistisch. 2 oktober volgde een update dat ze weer in het ziekenhuis lag omdat de kanker terug was, er werd een oproep gedaan voor een beenmergdonor. Op de dag dat Nederland Sinterklaas vierde, is ze overleden. 

Hoewel je weet dat ‘dit soort dingen’ iedere dag gebeuren, had ik er totaal geen rekening mee gehouden dat het deze kant op zou gaan. Ze was 9 jaar jonger dan ik en zo vol leven, in oktober heeft ze nog een video gemaakt om anderen een steun in de rug te geven. De golf aan medeleven die volgde op het nieuws van haar overlijden was onroerend, ik hoop dat ze wist hoeveel ze gewaardeerd werd. 

Tijdens mijn werk hoor ik veel persoonlijke verhalen, ook over mensen die te jong afscheid moeten nemen, het raakt me altijd. Het motiveert me de mensen om me heen te waarderen en dat ook uit te spreken. Om minder te oordelen, want iedereen heeft problemen en doet z’n best. Alle mensen worden een keer geraakt door ellende en ik neem een voorbeeld aan degenen die het lachend tegemoetzien. Met soms een traan, en soms een zwarte wolk, maar altijd richting het positieve. 

Deze tandarts wil het jaar afsluiten met familie en vrienden, denkend aan de mensen die je leven mooier maken. Het leven vieren, ook het leven van degenen die er niet meer zijn.

Maartje Borghuis