Waalrenaar Marco Sanders wint Groot Dictee
Algemeen 89 keer gelezenWAALRE - Vorige week is de 27ste editie van Het Groot Dictee der Nederlandse Taal gewonnen door een zoon van Waalre: Marco Sanders. Als deelnemer in het Vlaamse team versloeg hij samen met radiojournalist Kristien Bonneure de Nederlanders in de finale. We spraken de sinds 2006 in Lommel wonende Waalrenaar via een internationale telefoonlijn.
Het Dictee werd dit jaar geschreven door A.F.Th. van der Heijden. In zijn tekst kapittelt hij de verengelsing van het Nederlands. Hoe kijk jij als freelance tekstliefhebber, zoals je website vermeldt, aan tegen het gebruik van een woord als ‘freelance’ in de Nederlandse taal?
Tja, ‘what’s in a name?’ zou de collega van Joost van den Vondel zeggen. Ik werk veel als commercieel en technisch tekstschrijver, en ook als redacteur. Soms is het daarbij van belang om compactheid in ogenschouw te nemen. Een woord als freelance bekt lekkerder en dekt de lading prettiger dan de woordgroep die een Nederlandse vertaling zou bieden. Ik heb daarom niets tegen invloeden van andere talen in een tekst, als het maar functioneel is. Ik word trouwens ook veel ingezet als contentmanager; ik ken geen Nederlandse vertaling die bondig weergeeft wat die functie inhoudt.
Als ik het goed begrijp had je ook voor Oranje kunnen spelen tijdens het Dictee?
Ja, ik had me zowel via De Morgen als via De Volkskrant ingeschreven. En wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Het Belgische dagblad meldde zich het eerst. Ik ben van huis uit een Waalrenaar en in 2006 neergestreken aan de andere kant van de grens, waar het heerlijk wonen is. Mijn kantoor bevond zich echter tot voor kort bij Naturapharma in Waalre, en tegenwoordig in Valkenswaard. Waar ik werk en waar ik woon is de voertaal gewoon Nederlands, dus ik voel me allerminst een exoot.
Er is ook wel kritiek op het Dictee. Een gangbaar tekstverwerkingsprogramma herkent bijvoorbeeld maar liefst elf woorden niet. Vind jij het argument van de gebruiksfrequentie terecht?
Kijk, het is natuurlijk ook een spel. Dat de Marianentrog met iets van 11 kilometer de diepste plek van het aardoppervlak is, zal niet iedereen paraat hebben. En dat de druk op de bodem daar ruim 100 megapascal is, zullen nog minder mensen weten. Die kennis helpt je niet een beter mens te zijn, maar je zou er wel een quiz mee kunnen winnen. Toch gaat spelling wel verder dan trivia. Niemand zal wakker liggen van andermans sporadische schrijffouten van zelden gebruikt idioom, maar het is natuurlijk wel zo dat op een gegeven moment onverzorgd taalgebruik de indruk kan wekken van onverschilligheid en nonchalance. Wellicht is het beter het met een positieve bewijskracht te verwoorden: met het laten zien dat je moeite hebt gedaan om een boodschap net en correct over te brengen, geef je aan dat je waardering hebt voor degene met wie je communiceert. Spelling is daarom volgens mij breder dan alleen een afspraak van grafemenvolgorde.
Meteen een mooie eindejaarsgedachte erbij, waarvoor dank. Dan heb ik nog één vraag: je won uiteindelijk met een vlekkeloze spelling van het woord ‘balalaikaspeelster’. Speelt er iemand in jouw gezin misschien zo’n Russisch snaarinstrument?
Nee, en de laatste keer dat ik keek hadden we ook geen przewalskipaard.
