Kwint

Van de ruim vierhonderdtweeëntwintig dingen die ik leuk vind om te doen staat het luisteren naar muziek hoog genoteerd, en ik kan het ook heel goed. Ja, ik ben een erg bedreven muziekluisteraar, daar mag ik best even onbescheiden over doen. Een van mijn buren (en ik wil best namen noemen, maar ik ken ze niet) kan bijvoorbeeld heel belabberd naar muziek luisteren. Af en toe hoor ik tot laat in de nacht bewijs daarvan in mijn huis doorklinken. Om het wellicht tekenender te verwoorden: mijn bedrevenheid stelt mij in staat om naar The Clash te luisteren, terwijl minder ervaren muziekluisteraars het onder andere met Phil Collins moeten doen.
Uiteraard luistert mijn hond, een niets van andragogie begrijpende Finse lappenhond, altijd vrolijk met mij mee. Toch zijn er een paar gevallen waarbij het beest en ik een smaakverschil blijken te hebben. Zo wordt mijn hond altijd zenuwachtig als ik iets van The Talking Heads opzet, en als ik het Beatlesalbum Let it Be probeer te draaien, toont hij gewoonweg alle symptomen van hysterie.
Door de jaren heen ben ik milder geworden. Vroeger zou ik me in een discussie over wie nou de betere drummer is, Ringo Starr of Charlie Watts, met een haast op een deathwish geënte agressie mengen door het aanhoudend verkondigen dat ik daar geen mening whatsoever over heb, maar tegenwoordig zou ik me er niet eens druk om maken. Mijn hond wil ik echter in alles wel kunnen begrijpen en daarom ben ik me gaan verdiepen in zijn aversie tegen Let it Be.
Mijn conclusie is dat die vijfendertig minuten van die laatste plaat van The Beatles, die set van twaalf liedjes, best gepruts kan worden genoemd, zeker (of in ieder geval) vanuit een structuralistisch oogpunt beschouwd. Geniale, vrijwel op volgorde onovertrefbare voorgangers van Let it Be zijn Abbey Road, The White Album, Sgt. Pepper en Revolver. De relatie van Let it Be tot die elementen maakt dat die elpee een povere plaats inneemt in het systeem The Beatles. Het is niet anders.
Daarnaast bevat de plaat erg veel verborgen stopwoorden als je hem achterstevoren draait. Zo telde ik twaalf keer ‘inderdaad’, elf keer ‘zeg maar’, tien keer ‘of zo’, negen keer ‘uiteraard’, acht keer ‘eigenlijk’, en drie keer ‘namelijk’.